Indywidualne podejście do pacjenta

Najważniejszą, fundamentalną zasadą homeopatii jest dobór leku dla pacjenta zgodnie z zasadą podobieństwa: similia similibus curentur (podobne leczy podobne). Dostosowanie się lekarza homeopaty do tego podstawowego wymogu tej dziedziny medycyny powoduje, że pacjent postrzegany jest w sposób indywidualny.

Cechą charakterystyczną leczenia homeopatycznego jest dość szczegółowy i stosunkowo długi wywiad lekarski. Bardzo ważne są objawy i dolegliwości, ale szczególnie ważne są indywidualne reakcje i odczucia związane z chorobą. Ważne jest również osobowość i usposobienie pacjenta, jego sposób obchodzenia się ze swoimi uczuciami oraz cechy i upodobania, które w klasycznym wywiadzie lekarskim nie są istotne. Istotnym szczegółem jest przykładowo to, o jakiej godzinie w ciągu doby występuje dolegliwość, czy powraca okresowo i co ją prowokuje; jaki jest rodzaj bólu (kłujący, piekący, drapiący, pulsujący, rozpierający itd.), co powoduje nasilenie bólu a co przynosi ulgę (leżenie na bolącym boku łagodzi czy nasila ból), czy pacjent jest osobą marznącą czy lubiącą niższe temperatury, jakie są jego przysmaki, a jakich potraw i smaków unika i dlaczego. Pomocne w doborze leku są informacje na temat nastroju i usposobienia pacjenta, tego jak wyraża swoje emocje, czy jest zamknięty w sobie, wybuchowy, zazdrosny, płaczliwy, lękliwy, czy nieufny oraz jakie traumatyczne wydarzenia miały miejsce w jego życiu. Ważne są również okoliczności, w jakich choroba albo dolegliwości pojawiły się po raz pierwszy. Zwraca się przy tym uwagę zarówno na aktualne dolegliwości pacjenta, jak również na wcześniej przebyte przez pacjenta choroby oraz choroby w jego rodzinie.

Wywiad homeopatyczny jest tak obszerny i trwa tak długo, dopóki lekarz nie uzyska wystarczającego zasobu informacji, aby rozpoznać, jakiego leku pacjent potrzebuje.

Najważniejszym i najpotrzebniejszym 'warsztatem pracy’ lekarza homeopaty jest jego wiedza na temat leków, czyli znajomość Materia Medica leków homeopatycznych.

Dodatkowo, do homeopatycznego indywidualizowania pacjenta, indywidualne podejście do pacjenta i jego problemów wynika również z wiedzy z zakresu psychosomatyki i psychoterapii. Prawie każda dolegliwość ma swoje psychologiczne aspekty, a każda choroba ma swoje socjalne/społeczne/rodzinne konsekwencje. Wiedza na ten temat daje pacjentowi, lub w wypadku dziecka – jego rodzicom, możliwość dodatkowego wspierania procesu leczenia.